Koszty spotkań biznesowych

Poznań, dnia … stycznia 2007 roku

SKARGA

w sprawie:

L. Sp. z o.o.

ul. P.

61-... Poznań

NIP: …

- skarżącej -

zastępowanej przez adwokata Tomasza Grzybkowskiego i adwokata Tomasza Guzka

Adwokacka Spółka Partnerska Grzybkowski & Guzek

ul. Dominikańska 3, 61-762 Poznań

- c/a -

Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu

Plac Cyryla Ratajskiego 5

60-967 Poznań

o uchylenie decyzji

Wojewódzki Sąd Administracyjny

w Poznaniu

za pośrednictwem:

Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu

Plac Cyryla Ratajskiego 5

60-967 POZNAŃ

W imieniu skarżącej z powołaniem na załączone pełnomocnictwo do jej reprezentowania w niniejszej

sprawie, składam

skargę

na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia .. 2006 roku, znak .. i wnoszę o:

I. uchylenie zaskarżonej decyzji w całości,

II. zasądzenie od Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu na rzecz skarżącej zwrotu kosztów postępowania w tym zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego w kwocie 960,00 złotych.

Decyzję powyższą zaskarżam w całości i zarzucam jej:

I. naruszenie:

a. art. 7, art. 91 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 Konstytucji w związku z Artykułem 2 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej zawartego w Traktacie z dnia 16 kwietnia 2003 roku między Królestwem Belgii, Królestwem Danii, Republiką Federalną Niemiec, Republiką Grecką, Królestwem Hiszpanii, Republiką Francuską, Irlandią, Republiką Włoską, Wielkim Księstwem Luksemburga, Królestwem Niderlandów, Republiką Austrii, Republiką Portugalską, Republiką Finlandii, Królestwem Szwecji, Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (Państwami Członkowskimi Unii Europejskiej) a Republiką Czeską, Republiką Estońską, Republiką Cypryjską, Republiką Łotewską, Republiką Litewską, Republiką Węgierską, Republiką Malty, Rzecząpospolitą Polską, Republiką Słowenii, Republiką Słowacką dotyczącym przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej do Unii Europejskiej,

b. art. 120 w zw. z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku – Ordynacja podatkowa,

c. art. 17 (2) i (6) akapit pierwszy Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 roku w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, 77/388/EEC,

d. art. 2(2) Pierwszej Dyrektywy Rady z dnia 11 kwietnia 1967 roku w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, 67/227/EEC, a także

e. zasad wynikających z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości - orzeczenia:
-  z dnia 19 września 2000 roku w połączonych sprawach C-177/99 i C-181/99 Ampafrance SA v. Directeur des Services Fiscaux de Maine-et-Loire i Sanofi Synthelabo v. Directeur des Services Fiscaux du Val-de-Marnei,

- z dnia 22 czerwca 1989 roku w sprawie C-103/88 Fratelli Constanzo SpA vs Comune di Milano oraz

- z dnia 11 lipca 2002 roku w sprawie C-62/00 Marks & Spencer plc v. Commissioners of Customs & Excise,
poprzez uznanie, iż skarżąca nie ma prawa do obniżenia podatku należnego o kwoty podatku naliczonego z tytułu zakupu usług gastronomicznych i noclegowych wykorzystywanych przy świadczeniu przez nią usług na rzecz zleceniodawcy, mimo iż prawo takie wynika wprost ze znajdujących bezpośrednie zastosowanie w wewnętrznym porządku prawnym przepisów prawa wspólnotowego i zostało potwierdzone w licznych wyrokach ETS,

II. naruszenie art. 7 Konstytucji, art. 120 w zw. z art. 14 § 5 pkt 1 i pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku – Ordynacja podatkowa poprzez odmowę uchylenia i zmiany zaskarżonego przez skarżącą zażaleniem postanowienia o udzieleniu interpretacji, mimo iż zawierało ono błędną wykładnię przepisów, naruszało przepisy regulujące wydawanie interpretacji oraz ustalone orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Uzasadnienie 

I.

Wnioskiem z dnia .. 2006 roku, uzupełnionym pismem z dnia .. 2006 roku skarżąca wystąpiła do Naczelnika Urzędu Skarbowego Poznań - Śródmieście o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w następującym stanie faktycznym.

Skarżąca zawarła ze spółką będącą właścicielem obiektu (zleceniodawca) umowę na kompleksowe zarządzanie tym obiektem. W ramach umowy skarżąca zobowiązała się w szczególności do negocjowania i zawierania umów w imieniu zleceniodawcy, pozyskiwania informacji o podmiotach zainteresowanych wynajęciem lokali w obiekcie, kontaktów, rozmów i korespondencji z kontrahentami i przyszłymi kontrahentami zleceniodawcy, a także do prowadzenia działań reklamowych i PR na jego rzecz.

W ramach wykonywania tych świadczeń skarżąca organizuje spotkania z kontrahentami i przyszłymi kontrahentami zleceniodawcy. Podczas tych spotkań serwowane są napoje i posiłki. W tym celu skarżąca zamawia obce usługi gastronomiczne, z których korzystają następnie uczestnicy spotkań.
Ponadto w toku wykonywania usług na rzecz zleceniodawcy pracownicy skarżącej odbywają podróże.

Podczas tych podróży korzystają z usług gastronomicznych i noclegowych świadczonych przez hotele i restauracje.
Skarżąca z tytułu wykonanych usług otrzymuje od zleceniodawcy wynagrodzenie, kalkulowane jako suma poniesionych kosztów plus marża, plus podatek od towarów i usług. Wszystkie wydatki na nabycie towarów i usług, o których mowa powyżej stanowią podstawę kalkulacji wynagrodzenia skarżącej.
We wspomnianym wyżej wniosku skarżąca wyraziła stanowisko, iż służy jej prawo do obniżenia podatku należnego o kwoty podatku naliczonego z tytułu zakupu usług gastronomicznych i noclegowych wykorzystywanych przy świadczeniu przez nią usług na rzecz zleceniodawcy, obszernie je argumentując.
Postanowieniem z dnia … 2006, znak ... Naczelnik Urzędu Skarbowego Poznań - Śródmieście uznał stanowisko skarżącej w tym zakresie za nieprawidłowe.

Na wspomniane postanowienie skarżąca złożyła zażalenie, wnosząc o jego zmianę i uznanie jej stanowiska za prawidłowe.

Organ odwoławczy zaskarżoną decyzją odmówił na podstawie art. 14b § 5 Ordynacji podatkowej uchylenia i zmiany postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego Poznań - Śródmieście, podzielając w pełni wyrażone w nim stanowisko.

Zaskarżona decyzja jest, podobnie jak poprzedzające ją postanowienie, błędna, rażąco narusza przepisy o podatku od towarów i usług oraz orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości i w ocenie skarżącej winna zostać uchylona w całości na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

II.

Zaskarżona decyzja, podobnie jak postanowienie w sprawie interpretacji, oparta jest na błędnej wykładni przepisów prawa materialnego.

A./

Organy obu instancji powołały się w niniejszej sprawie na treść art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług stanowiącego, iż obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z pewnymi wyjątkami (nieznajdującymi zastosowania do skarżącej w tej sprawie).

Przepis ten ustanawia wyjątek od fundamentalnej dla całego systemu podatku VAT zasady potrącalności podatku naliczonego, a zarazem prawa podatnika do odliczenia tego podatku. Zasadę tę na gruncie polskiej ustawy statuuje art. 86 ust. 1. Należy podkreślić, iż wszelkie ograniczenia owej zasady, wyjątki od niej należy interpretować ściśle, dając w jak największym zakresie pierwszeństwo właśnie zasadzie ogólnej¹.

W literaturze wskazuje się na sprzeczność art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług z art. 17 (2) i (6) akapit pierwszy VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 roku w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, 77/388/EEC (dalej jako Szósta Dyrektywa o VAT)². Ten ostatni zezwala Państwom Członkowskim na wyłączenie z odliczenia podatku naliczonego od wydatków niezwiązanych ściśle z prowadzoną działalnością gospodarczą, w szczególności na zakup produktów luksusowych, rozrywkę, zabawę lub relaks.

Tymczasem przepis polskiej ustawy wyłącza generalnie odliczenie VAT od usług noclegowych i gastronomicznych. Ustawodawca założył więc niejako a priori, iż tego rodzaju usługi nie wiążą się nigdy z działalnością gospodarczą albo wręcz mają charakter luksusowy czy rozrywkowy. Założenie takie trudno uznać za racjonalne i uzasadnione w świetle zasad doświadczenia życiowego, zwłaszcza w odniesieniu do stanu faktycznego niniejszej sprawy. W tym wypadku bowiem wszystkie wydatki skarżącej na zakup tego rodzaju usług wiążą się ściśle z wykonywaniem przez nią czynności opodatkowanych na rzecz zleceniodawcy.

Podobne do polskiego generalne wyłączenie przez Francję  prawa do odliczenia VAT od usług gastronomicznych i noclegowych uznane zostało przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku w połączonych sprawach C-177/99 i C-181/99 z dnia 19 września 2000 roku³ za zbyt daleko idące i naruszające zasadę proporcjonalności oraz neutralności VAT. Trybunał stwierdził w nim między innymi, iż za sprzeczne z prawem wspólnotowym uznać należy te regulacje krajowe, które zabraniają podatnikowi odliczania VAT od usług noclegowych i gastronomicznych bez dania mu możliwości wykazania, iż nabycie tych usług nie miało na celu uniknięcie opodatkowania, lecz wiązało się z prowadzoną przez niego działalnością⁴. Państwa Członkowskie nie mają prawa stosować takich środków, z uwagi na ich nadmierną represyjność dla podatników w zestawieniu z celami ich wprowadzenia⁵.
W związku z tym należy uznać, iż statuowane w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie, w jakim dotyczy opisanego wyżej stanu faktycznego, nie znajduje zastosowania do skarżącej z uwagi na jego sprzeczność z przepisami Szóstej Dyrektywy o VAT, w szczególności z jej art. 17(2) oraz z art. 2(2) Pierwszej Dyrektywy Rady z dnia 11 kwietnia 1967 roku w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EEC).

B./

Na organach Państw Członkowskich ciąży obowiązek interpretowania krajowych przepisów o VAT w zgodzie z odpowiednimi regulacjami wspólnotowymi i dawania pierwszeństwa zastosowania tym drugim. Dotyczy to nie tylko sądów krajowych, ale również organów administracyjnych, w tym w szczególności podatkowych.

Zasada powyższa została sformułowana w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości⁶. Podobna zasada - w odniesieniu do umów międzynarodowych nie budziła również wątpliwości w polskim orzecznictwie sądowym i to na długo przed przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej⁷.

Wspomniana reguła ma jednak obecnie przede wszystkim uzasadnienie tetyczne, bowiem wynika wprost z przepisów Konstytucji oraz umów międzynarodowych zawartych przez Polskę.

Zgodnie z art. 90 ust. 1 Konstytucji Rzeczpospolita Polska może na podstawie umowy międzynarodowej przekazać organizacji międzynarodowej lub organowi międzynarodowemu kompetencje organów władzy państwowej w niektórych sprawach. Art. 91 ust. 1 i ust. 2 stanowi z kolei, iż ratyfikowana umowa międzynarodowa, po jej ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, stanowi część krajowego porządku prawnego i jest bezpośrednio stosowana, chyba że jej stosowanie jest uzależnione od wydania ustawy. Umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową. Ponadto jeżeli wynika to z ratyfikowanej przez Rzeczpospolitą Polską umowy konstytuującej organizację międzynarodową, prawo przez nią stanowione jest stosowane bezpośrednio, mając pierwszeństwo w przypadku kolizji z ustawami (art. 91 ust. 3 Konstytucji).

Wbrew tezie wyrażonej w zaskarżonej decyzji⁸ Konstytucja nie uzależnia stosowania umów międzynarodowych i prawa stanowionego przez organy organizacji międzynarodowej, o którym mowa w art. 91 ust. 3, od uprzedniej decyzji sądu czy Trybunału Konstytucyjnego. Przywołane przepisy zawierają normy kolizyjne, wskazując, które przepisy mają charakter wyższego, a które niższego rzędu i w związku z tym, które powinny znaleźć zastosowanie w razie ich kolizji. Przepisy umów (aktów organów międzynarodowych) powinny być stosowane w porządku krajowym bezpośrednio, na każdym etapie stosowania prawa i z pierwszeństwem przed sprzecznymi z nimi przepisami krajowymi, w tym przepisami ustaw.

Podstawą stosowania w polskim porządku prawnym przepisów prawa wspólnotowego są postanowienia Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Polski do Unii Europejskiej zawartego w Traktacie akcesyjnym z dnia 16 kwietnia 2003 roku. Zgodnie z art. 2 wspomnianego Aktu od dnia przystąpienia nowe Państwa Członkowskie są związane postanowieniami Traktatów założycielskich i aktów przyjętych przez instytucje Wspólnot i Europejski Bank Centralny przed dniem przystąpienia.

Zarówno Traktat, jak i Akt o przystąpieniu zostały ratyfikowane na podstawie zgody uchwalonej w referendum ogólnokrajowym w sprawie wyrażenia zgody na ratyfikację Traktatu dotyczącego przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej, wyznaczonym na dzień 8 czerwca 2003 roku (por. art. 90 ust. 2 Konstytucji).

C./

W konsekwencji, po spełnieniu podstawowych warunków uprawniających do odliczenia VAT, skarżąca winna mieć prawo do obniżenia podatku należnego o kwoty podatku naliczonego z tytułu zakupu usług gastronomicznych i noclegowych wykorzystywanych przy świadczeniu przez nią usług na rzecz zleceniodawcy.
Zaskarżona decyzja odmawiając skarżącej prawa do odliczenia, narusza w sposób rażący wspomniane wyżej przepisy prawa krajowego i wspólnotowego, oraz zasady określone w przywołanym orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Błędna wykładnia przepisów, która znalazła wyraz w zaskarżonej decyzji oraz w poprzedzającym ją postanowieniu była powodem uznania stanowiska skarżącej za nieprawidłowe. Jej wpływ na wynik sprawy nie może więc budzić wątpliwości. Nadto na skutek wydania przez organy zaskarżonych aktów, w razie ewentualnego postępowania podatkowego w sprawie podatku od towarów i usług skarżącej, organ podatkowy nie będzie miał - stosownie do art. 14b § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej - możliwości wydania decyzji  niezgodnej ze stanowiskiem w nich wyrażonym. Tym samym błędna wykładnia dokonana przez organy w niniejszej sprawie może w przyszłości realnie niekorzystnie wpłynąć na sytuację materialnoprawną skarżącej.

Powyższe uzasadnia w pełni w ocenie skarżącej uchylenie zaskarżanej decyzji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Stanowisko takie znajduje również potwierdzenie w literaturze⁹.

III.

Wskazana wyżej błędna wykładnia przepisów prawa zawarta w postanowieniu Naczelnika Urzędu Skarbowego Poznań - Śródmieście obligowała organ odwoławczy do jego zmiany lub uchylenia.

Zgodnie z art. 14b § 5 pkt 1 Ordynacji podatkowej organ odwoławczy w drodze decyzji zmienia albo uchyla postanowienie o interpretacji, jeżeli uzna, że zażalenie wniesione przez podatnika, płatnika lub inkasenta zasługuje na uwzględnienie. Nadto w myśl przepisu pkt. 2 tego paragrafu organ odwoławczy obowiązany jest uchylić lub zmienić postanowienie z urzędu, jeżeli rażąco narusza ono prawo, orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Uchybienia postanowienia interpretacyjnego wydanego w niniejszej sprawie, jak wykazano w poprzednim punkcie niniejszego uzasadnienia, polegały również na nieuwzględnieniu prawa europejskiego i orzecznictwa wydanego na jego podstawie przez ETS.

Brak uchylenia lub zmiany postanowienia przez organ odwoławczy oznacza więc naruszenie art. 14b § 5 pkt 1i pkt 2 Ordynacji podatkowej. Zaniechanie w tym względzie mogło mieć i faktycznie miało istotny wpływ na wynik sprawy, w szczególności na treść pozostającej w obrocie urzędowej interpretacji. W sprawie zachodzą zatem w ocenie skarżącej wszelkie przesłanki uchylenia zaskarżonej decyzji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

IV.

Koszty zastępstwa adwokackiego w tej sprawie, wynikają z zawartej umowy pomiędzy Adwokacką Spółką Partnerską Grzybkowski & Guzek a skarżącą i znajdują pełne oparcie w normie prawnej wynikającej z § 18 ust. 1 pkt 1 lit. c) w związku z § 2 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu /Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm./.

V.

Z przyczyn podanych powyżej skargę uznać należy za w pełni uzasadnioną i zasługującą na uwzględnienie.



/adwokat Tomasz Grzybkowski, adwokat Tomasz Guzek/

Załączniki:
1. pełnomocnictwo,

2. dowód uiszczenia wpisu,

3. odpis skargi.

Przypisy:

¹ Por. A. Bartosiewicz, R. Kubacki, VAT. Komentarz, Kraków 2004, s. 762.

² Tamże, s. 898.

³ Sprawy Ampafrance SA v. Directeur des Services Fiscaux de Maine-et-Loire oraz Sanofi Synthelabo v. Directeur des Services Fiscaux du Val-de-Marnei, źródło: www.europa.eu.int/celex.

⁴ Por. paragraf 62 orzeczenia in fine.

⁵ Tamże.

⁶ Orzeczenie z dnia 22 czerwca 1989 roku Fratelli Constanzo SpA v. Comune di Milano, 103/88, Rec. 1989, s. 1839, por. też wyrok z dnia 11 lipca 2002 roku Marks & Spencer plc v. Commissioners of Customs & Excise, 62/00, LEX nr 83873 oraz M. Zapała, Stosowanie dyrektyw wspólnotowych przez organy administracyjne, Państwo i Prawo, z. 11/2005, s. 91 i 98.

⁷ Por. wyrok NSA z dnia 26 marca 2003 roku sygn. akt SA/Łd 1707/02, ONSA 2004/1/37.

⁸ S. 3 zaskarżonej decyzji.

⁹ Por. Z. Kmieciak, Interpretacje organów -podatkowych w trybie art. 14a § 1 ordynacji podatkowej, Glosa 1/2006, s. 125 i nn,; por. też J. Brolik, dz.cyt.

Materiał archiwalny oparty o przepisy prawa obowiązujące w dniu jego sporządzenia. Adwokacka Spółka Partnerska Grzybkowski Guzek Jackowski nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystywane treści.