Odwołanie od decyzji ZUS

Poznań, dnia 13 lutego 2017 roku
………………………………………………………………………………………………….
Odwołanie
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
………………………………………………………………………………………………….

w sprawie:

• Czesław (...)

- odwołujący -

zast. przez. adw.:
Tomasza Grzybkowskiego,
Grzybkowski Guzek Jackowski, Adwokacka Spółka Partnerska
61-762 Poznań, ul. Dominikańska 3

c/a

• Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Poznaniu

ul. Starołęcka 31, 61-361 Poznań

- organ rentowy -

Sygn. Akt XXXXX
………………………………………………………………………………………………….

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
Sądu Okręgowego w Poznaniu
ul. Hejmowskiego 2
61-736 Poznań

za pośrednictwem:

Zakład Ubezpieczeń Społecznych
II Oddział w Poznaniu
ul. Starołęcka 31
61-361 Poznań


………………………………………………………………………………………………….
Wnioski
………………………………………………………………………………………………….
W imieniu odwołującego, z powołaniem się na załączone pełnomocnictwo do reprezentowania w tej sprawie, wnoszę odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 13 grudnia 2016 roku, sygn. akt XXXXX.
Powyższą decyzję zaskarżam w całości i wnoszę o:
………………………………………………………………………………………………….
I.    zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie odwołującemu prawa do emerytury od dnia 13 grudnia 2016 roku na warunkach, o jakich mowa w art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 1998 r. Nr. 162, poz. 1118 ze zm.);
II.    zobowiązanie ABCD z siedzibą w J., do przedłożenia dokumentów potwierdzających likwidację zakładu pracy, w którym zatrudniony był odwołujący, to jest DCBA Poznań, a następnie przeprowadzenie dowodu z tych dokumentów na fakt braku możliwości przedłożenia żądanych przez organ rentowy dodatkowych dowodów potwierdzających pracę w szczególnych warunkach;
III.    przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków:
a.    Henryka (...);
b.    Mirosława (...);
c.    Władysława (...);
d.    Stefana (...);
e.    Krzysztofa (...);
f.    Tadeusza (…);
g.    Zdzisławy (...);
na fakt:
a.    przebiegu zatrudnienia odwołującego w spornym okresie, to jest od 2 listopada 1979 roku do dnia 31 lipca 1991 roku;
b.    warunków zatrudnienia oraz charakteru wykonywanej pracy;
c.    zatrudnienia odwołującego na stanowisku określonym w wykazie „A” dziale V poz. 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.) w spornym okresie, to jest od 2 listopada 1979 roku do dnia 31 lipca 1991 roku;
d.    łącznego okresu zatrudnienia na stanowisku pracy w szczególnych warunkach, o którym mowa w wykazie „A” dziale V poz. 5 wyżej powołanego rozporządzenia;
IV.    przeprowadzenie dowodu z dokumentów wymienionych w uzasadnieniu oraz dokumentów zebranych w aktach organu rentowego na fakty wskazane w treści odwołania, a w szczególności:
a)    zatrudnienia odwołującego na stanowisku określonym w wykazie „A” dziale V poz. 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.) w spornym okresie, to jest od 2 listopada 1979 roku do dnia 31 lipca 1991 roku, a łącznie przez okres co najmniej 15 lat;
b)    łącznego okresu składkowego;
c)    spełnienia przez odwołującego warunków, o których mowa w art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 1998 r. Nr. 162, poz. 1118 ze zm.) w związku z § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 r. Nr 8 poz. 43 ze zm.);
V.    przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron na fakt:
a.    likwidacji zakładu pracy odwołującego, Poznańskiego Przedsiębiorstwa DCBA Poznań;
b.    przebiegu zatrudnienia odwołującego w spornym okresie, to jest od 2 listopada 1979 roku do 31 lipca 1991 roku;
c.    warunków zatrudnienia oraz charakteru wykonywanej pracy;
VI.    zasądzenie od organu na rzecz odwołującego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych.
………………………………………………………………………………………………….
Zarzuty
………………………………………………………………………………………………….
Zaskarżonej decyzji zarzucam:
………………………………………………………………………………………………….
I.    błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydania decyzji, mający wpływ na jej treść, polegający na przyjęciu, że odwołujący nie był zatrudniony na stanowisku pracy w szczególnych warunkach, o którym mowa w wykazie „A” dziale V poz. 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 r. Nr 8 poz. 43 ze zm.) w spornym okresie, to jest od 2 listopada 1979 roku do 31 lipca 1991 roku, a w konsekwencji nie spełniał wymogu 15 lat pracy w szczególnych warunkach, podczas gdy z przedłożonych organowi rentowemu dokumentów, znajdujących dodatkowe potwierdzenie w zeznaniach świadków, wynika wprost, iż w chwili złożenia wniosku odwołujący spełniał wszystkie przesłanki uzyskania prawa do emerytury;
II.    błędną wykładnię § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.) poprzez uznanie, że okres pracy w szczególnych warunkach musi być stwierdzony zarówno w świadectwie pracy, jak i świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, podczas gdy § 2 ust. 2 powyższego rozporządzenia uznaje za wystarczające wskazanie tego okresu tylko w jednym z wymienionych dokumentów.
………………………………………………………………………………………………….

Uzasadnienie
………………………………………………………………………………………………….
I.    Streszczenie
II.    Dotychczasowy przebieg postępowania
III.    Obraza przepisów prawa materialnego
IV.    Błąd w ustaleniach faktycznych dotyczących warunków pracy odwołującego
V.    Przesłanki nabycia prawa do wcześniejszej emerytury
………………………………………………………………………………………………….
I. Streszczenie
W okresie zatrudnienia udokumentowanym przed organem rentowym odwołujący był zatrudniony w szczególnych warunkach, wykonując w pełnym wymiarze czasu pracę przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości. Pomimo przedłożenia niezbędnych dokumentów organ rentowy odmówił odwołującemu przyznania prawa do emerytury. Wyłączną przyczynę wydania decyzji odmownej stanowiła nieścisłość w przedłożonym świadectwie pracy. Organ rentowy uznał, że nazwa stanowiska wskazana w świadectwie pracy nie odpowiada literalnie nazwom stanowisk określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze i na tej podstawie odmówił odwołującemu prawa do emerytury. Nadto organ rentowy pominął treść świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Nie budzi jednak wątpliwości, że decyzja organu rentowego wydana została w oparciu o błędne ustalenia faktyczne i z naruszeniem prawa materialnego.
…………………………………………………………………………………………………
II. Dotychczasowy przebieg postępowania
Wnioskiem z dnia 25 października 2016 roku odwołujący wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w Poznaniu o przyznanie prawa do emerytury. Dołączone do wniosku dokumenty wskazywały na pracę w szczególnych warunkach na stanowisku, które zgodnie z wykazem „A”, działem V, poz. 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (dalej jako Rozporządzenie) kwalifikuje się jako pracę przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości. Pismem z dnia 7 listopada 2016 roku organ rentowy wezwał odwołującego do przedłożenia dodatkowych dokumentów, w tym zwłaszcza prawidłowego świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach z podaniem stanowiska zgodnie z wykazem stanowiącym załącznik do Rozporządzenia. Z powodu likwidacji zakładu pracy i przeniesienia dokumentacji pracowniczej do archiwum w J. odwołujący nie był w stanie przedłożyć wymaganych dokumentów w terminie zakreślonym przez organ rentowy. W związku z powyższym dnia 13 grudnia 2016 roku wydano decyzję o odmowie przyznania prawa do emerytury.
…………………………………………………………………………………………………
III. Obraza przepisów prawa materialnego
W uzasadnieniu decyzji z dnia 13 grudnia 2016 roku organ rentowy stwierdził, że przedłożone świadectwo pracy nie zawiera dokładnego określenia zajmowanego stanowiska wraz ze wskazaniem wykazu, działu i pozycji zgodnie z obowiązującym rozporządzeniem i na tej podstawie odmówił prawa emerytury. Organ rentowy pominął natomiast, że dokładne określenie zajmowanego stanowiska znajdowało się w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnych charakterze.

Dowód: świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnych charakterze oryginał w aktach organu rentowego, kopia załączona do odwołania.

Podkreślenia wymaga fakt, że § 2 ust. 2 Rozporządzenia posługuje się alternatywną nierozłączną, na co wskazuje użycie spójnika „lub”. Zgodnie z § 2 ust. 2 Rozporządzenia „okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy”. Oznacza to, że prawodawca za wystarczające uznaje wskazanie okresów pracy w szczególnych warunkach w jednym z wymienionych wyżej dokumentów. Konsekwencją błędnej wykładni przepisu § 2 ust. 2 Rozporządzenia było przyjęcie przez organ rentowy, że dokładne zaszeregowanie zajmowanego stanowiska musi mieć nastąpić w obydwu dokumentach.
W postępowaniu przed organem rentowym odwołujący przedłożył prawidłowo wystawione, zgodne z wydanymi przepisami i wzorami świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Dowód: świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnych charakterze oryginał w aktach organu rentowego, kopia załączona do odwołania.

Z uwagi na błędną interpretację obowiązujących przepisów uznano, że przedłożone dowody nie są wystarczające do stwierdzenia przesłanek warunkujących przyznanie prawa do emerytury. Z uwagi na powyższe, a zwłaszcza ze względu na brzmienie § 2 ust. 2 Rozporządzenia takie stanowisko uznać należy za oczywiście nieuzasadnione.

 
…………………………………………………………………………………………………
IV. Błąd w ustaleniach faktycznych dotyczących warunków pracy odwołującego
Organ rentowy błędnie przyjął, że odwołujący nie udowodnił pracy w szczególnych warunkach w okresie od 2 listopada 1979 roku do 31 lipca 1991 roku. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wskazano, że świadectwo pracy z dnia 18 lipca 1991 roku nie zawiera wskazania stanowiska pracy zgodnie z wykazem załączonym do rozporządzenia, a przedłożone dodatkowe dokumenty nie określają dokładnej, zgodnej z zapisem resortowym nazwy stanowiska. Ze względów wskazanych w pkt. III takie zapatrywanie organu rentowego jest nieuzasadnione. Niemniej jednak na wypadek nie podzielenia przez Sąd wcześniejszej argumentacji, wskazuję, co następuje.

Tytułem wstępu zaznaczyć należy, że zgodnie z zapatrywaniem Sądu Apelacyjnego w Łodzi świadectwo pracy w szczególnych warunkach nie jest dokumentem urzędowym i w toku postępowania sądowego może być ono weryfikowane¹. Dopuszcza się przy tym przeprowadzenie takich dowodów, jak dowód z zeznań świadków, czy dowód z przesłuchania stron. Przedmiotowo istotnym dla rozstrzygnięcia, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach jest charakter wykonywanej pracy, a nie formalna nazwa zajmowanego stanowiska².

W spornym okresie, to jest od 2 listopada 1979 roku do dnia 1991 roku odwołujący zatrudniony był w DCAB Poznań. Wykonywana w tym czasie przez odwołującego praca polegała na montowaniu konstrukcji metalowych na wysokości około 40 metrów, przy użyciu specjalistycznego sprzętu, w tym spawarki.

Dowód:
1.    zeznania Henryka (...);
2.    zeznania Mirosława (...);
3.    zeznania Władysława (...);
4.    zeznania Stefana (...);
5.    zeznania Krzysztofa (...);
6.    zeznania Tadeusza (...);
7.    zeznania Zdzisławy (...);
Bez wątpienia tego typu pracę kwalifikować należy zgodnie z Rozporządzeniem, jako wykonywaną w szczególnych warunkach. Na ten szczególny charakter wskazywały również liczne wypadki przy pracy. Jako przykład podać można zdarzenie zaistniałe w zakładzie pracy odwołującego, w którym śmierć poniosły dwie osoby zajmujące podobne do odwołującego stanowiska.

Dowód:
1.    przesłuchanie odwołującego;
2.    zeznania Henryka (...);
3.    zeznania Mirosława (...).

Z uwagi na likwidację zakładu pracy, w którym zatrudniano odwołującego, aktualnie nie ma możliwości uzyskania dodatkowej dokumentacji potwierdzającej charakter wykonywanej pracy.

Dowód:
1.    przesłuchanie stron;
2.     dokumenty potwierdzające likwidację DCAB Poznań w posiadaniu spółki ABCD  z siedzibą w J.

Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego tego typu przeszkoda powinna stanowić podstawę do przeprowadzenia przez sąd dowodu z zeznań świadków w celu ustalenia, czy zachodzą przesłanki warunkujące przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury³.

 
…………………………………………………………………………………………………
IV. Przesłanki nabycia prawa do wcześniejszej emerytury
W kontekście powyższego przytoczyć należy przesłanki warunkujące nabycie prawa do wcześniejszej emerytury. Zgodnie z ustawą o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, odsyłającej również do Rozporządzenia, mężczyzna urodzony po 31 grudnia 1948 roku nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)    osiągnął wiek emerytalny 60 lat;
2)    ma udowodniony okres składkowy wynoszący co najmniej 25 lat;
3)    ma udowodniony okres co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach;
4)    nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

1.    wymagany wiek emerytalny
Bez wątpienia odwołujący osiągnął wiek emerytalny 60 lat, bowiem urodził się 20 listopada 1956 roku.

2.    wymagany okres składkowy
Co się tyczy łącznego okresu składkowego, wynosi on w przypadku odwołującego 25 lat 10 miesięcy i 1 dzień. Tak też ustalił organ rentowy w postępowaniu w sprawie wydania zaskarżonej decyzji.

Dowód:
1.    decyzja z dnia 13 grudnia 2016 roku;
2.    dokumenty załączone do odwołania.

3.    wymagany okres pracy w szczególnych warunkach
Wątpliwości w niniejszej sprawie budzi spełnianie przez odwołującego wymogu 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Na podstawie przedłożonych dokumentów organ rentowy uznał tylko 7 lat, 5 miesięcy i 3 dni pracy w szczególnych warunkach.

Dowód:
1.    decyzja z dnia 13 grudnia 2016 roku;
2.    dokumenty załączone do odwołania;
3.    dokumenty zgromadzone w aktach organu rentowego.

Tym samym nie uznano niemal 13 lat przepracowanych na stanowisku montera konstrukcji stalowych na wysokości, o którym to mowa w wykazie „A” dziale V poz. 5 Rozporządzenia. Z wyżej wskazanych względów uznać należy, że organ rentowy popełnił pomyłkę nie zaliczając okresu od 2 listopada 1979 roku do 31 lipca 1991 roku, jako okresu pracy w szczególnych warunkach.

4.    warunek nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego
Nadto odwołujący nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego, nie złożył również wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w ofe na dochody budżetu państwa.

Dowód:
1.    dokumenty załączone do odwołania;
2.    dokumenty zgromadzone w aktach organu rentowego.
Reasumując wskazać trzeba, że odwołujący spełnia wszystkie warunki, od których uzależnione jest przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury. Zatem zaskarżona decyzja jest błędna i nie powinna się ostać.

 
………………………………………………………………………………………………….





/adwokat Tomasz Grzybkowski/
………………………………………………………………………………………………….
Załączniki
1.    pełnomocnictwo wraz z dowodem uiszczenia opłaty skarbowej;
2.    odpis pisma wraz z załącznikami.

¹Tak Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 28 listopada 2013 roku, sygn. akt AAAAA; por . także wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 3 grudnia 2015 roku, sygn. akt CCCCC
²Tak Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 11 lutego 2015 roku, sygn. akt BBBBB.
³Zob. na przykład uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 27 maja 1985 roku,  0001.